Geopark, którego częścią jest ścieżka, zajmuje teren jednej z najlepiej ukształtowanych moren czołowych w Europie Środkowej – przepięknego Łuku Mużakowskiego. Ponadto w XIX i XX wieku był to obszar wyjątkowo intensywnej działalności wydobywczej węgla brunatnego, czego efektem jest największe w Polsce „pojezierze antropogeniczne”, czyli około 110 zbiorników pokopalnianych, których wody mają różną barwę, zależną od składu chemicznego.
Rejon Łuku Mużakowskiego umożliwia obejrzenie wielu stanowisk geologicznych, w tym odsłoniętych trzeciorzędowych warstw ziemi, głazów narzutowych, wydm śródlądowych, źródlisk wód żelazowo-siarkowych oraz wychodni węgla brunatnego.
Przypomnijmy, że od 2004 r. na innej prestiżowej liście UNESCO, światowego dziedzictwa, figuruje już Park Mużakowski. Polska część parku zarządzana jest przez Narodowy Instytut Dziedzictwa. W ostatnich latach Park odwiedza coraz więcej turystów.
Zachodnia część parku z ośrodkiem rezydencjonalnym leży po stronie niemieckiej na terenie miasta Bad Muskau. Wschodnia część leży po stronie polskiej na terenie miasta Łęknica. Powierzchnia całego założenia wynosi 728 ha, części zachodniej - 206 ha, części wschodniej - 522 ha. Park leży na zróżnicowanym wyskościowo terenie moreny czołowej zwanej Łukiem Mużakowa. Jest to klasyczny park krajobrazowy, jedno z czołowych dzieł europejskiej sztuki ogrodowej XIX w. Inicjatorem budowy parku, jak i jego twórcą był książe Hermann von Pückler-Muskau, właściciel dóbr Muskau, literat, a zarazem propagator i teoretyk ogrodnictwa krajobrazowego.
Fot. Piotr Chara
