Portal Województwa Lubuskiego

We wtorek 9 października br. na zaproszenie marszałek Elżbiety Anny Polak do gorzowskiego szpitala przyjechali członkowie parlamentarnej Komisji Zdrowia, którzy wysłuchali postulatów dyrektorów i prezesów lubuskich lecznic. Obecnie głównym problemem zarządzających szpitalami jest nowy sposób finansowania ochrony zdrowia. Lecznica będące w tzw. sieci szpitali dostają od NFZ pieniądze dostają w wysokości obliczonej na podstawie wykonań z… 2015 r. Podczas posiedzenia sejmowej Komisji Zdrowia sytuację tę szczegółowo omówili szefowie szpitali, a wnioski Ministrowi Zdrowia przekaże przewodniczący Komisji – Bartosz Arłukowicz.

Wojewoda Lubuski Władysław Dajczak odniósł się w mediach do informacji przedstawionych na posiedzeniu Komisji. Twierdzi, że marszałek podaje dane niezgodne ze stanem faktycznym, bo zobowiązania gorzowskiego szpitala – według wojewody – sięgają „tylko” 4 mln zł. Tymczasem informacje te pochodzą ze sprawozdań za pierwsze półrocze 2018 r. Podczas spotkania przekazano aktualne dane – według stanu na 31  sierpnia br. Przestawiają się one następująco:

 (w zł, gr)

 Źródło: Sprawozdania finansowe jednostek ochrony zdrowia.

Dane, które przekazywał prezes gorzowskiego szpitala, dotyczyły natomiast tzw. działalności podstawowej, a tu strata lecznicy na koniec sierpnia wyniosła właśnie 9 mln zł.

Należy podkreślić, że większe środki, jakie lecznice otrzymują od Narodowego Funduszu Zdrowia są niewspółmierne do wzrostu kosztów, związanych m.in. z podwyżkami płac. Przez to mniej środków trafia bezpośrednio na leczenie pacjentów, a w efekcie kolejki wydłużają się. Zatem informowanie opinii publicznej przez wojewodę i dyrektora NFZ o wzroście nakładów na ochronę zdrowia jest nie tylko mylące, ale też nierzetelne.

Inwestycje – to nie złe decyzje!

Jednocześnie należy podkreślić, że wojewoda wprowadza opinię publiczną w błąd twierdząc, że w lubuskich szpitalach „podejmuje się złe decyzje inwestycyjne”. – Pragnę przypomnieć panu wojewodzie, że inwestycje nie są i nie mogą być finansowane ze środków na leczenie pacjentów, co ściśle określają ustawy. Owszem szpitale inwestują potężne środki w rozwój, ale robią to właśnie z myślą o pacjentach. Czy naprawdę chcemy, żeby nasze dzieci i chorzy onkologicznie nadal musieli jeździć na leczenie poza granice województwa lubuskiego? Samorząd województwa dofinansowuje największe inwestycje w regionie, szpitale dostały też środki unijne. Trudno tu zatem mówić o „złych decyzjach inwestycyjnych”. Złem byłoby pozostanie w medycznym średniowieczu – komentuje marszałek.

I dodaje, że obecnie – zgodnie z prawem – to właśnie wojewoda opiniuje wszelkie inwestycje w szpitalach – za pomocą systemu IOWISZ. Dwie największe inwestycje – budowa Ośrodka Radioterapii w Gorzowie Wlkp. oraz utworzenie Centrum Zdrowia Matki i Dziecka w Zielonej Górze – otrzymały pozytywną opinię wojewody.

Bilans szpitalnych strat po wprowadzeniu ryczałtu

Sytuacja finansowa szpitali znaczenie się pogorszyła w związku z wprowadzeniem ryczałtowego sposobu finansowania świadczeń opieki zdrowotnej i będzie ulegała pogorszeniu w związku z:  

1)       zbyt małym ryczałtem, brakiem finansowania przy przekroczeniu ryczałtu co powoduje albo „stratę” dla szpitala, albo wydłużenie kolejek pacjentów i narażenie ich na  pogorszenie stanu zdrowia,

2)       obniżeniem wartości procedur (okulistyka, chirurgia naczyniowa, ortopedia, kardiologia, chirurgia dziecięca),

3)       niedoszacowaniem procedur zwłaszcza urazowych (np. Szpital Uniwersytecki w Zielonej Górze jako jeden z 14Szpitali w Polsce  pełni funkcję centrum urazowego i zobowiązany jest do przyjmowania pacjentów urazowych - z urazami wielonarządowymi),

4)       rozliczaniem procedur urazowych w ryczałcie; w przypadku Centrum Urazowego procedury powinny być rozliczane według wykonania poza ryczałtem,

5)    z włączeniem w ryczałt procedur medycznych z zakresu udarów i intensywnej opieki medycznej,

6)       brakiem możliwości odzyskania poniesionych nakładów za świadczenia wykonane ponad limit ( tzw. „nadwykonania”) w zakresie pediatrii oraz chirurgii dziecięcej; poprzednio były płacone w 100% przez NFZ, po wejściu ryczałtu nie ma możliwości odzyskania poniesionych nakładów,

7)       nałożeniem na szpitale obowiązku sfinansowania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych  w podmiotach leczniczych, od dnia 1 lipca 2017 r. o 10% , od 1 lipca 2018 o 20% . Ustawodawca obciążył szpitale obowiązkiem wypłaty wynagrodzenia, bez wskazania  i zabezpieczenia środków na ten cel, co powoduje konieczność ograniczenia działalności Szpitali; brak uwzględnienia  finansowaniu  szpitali zmian dotyczących regulacji prawnych dotyczących wysokości najniższego wynagrodzenia i wynagrodzenia pracowników medycznych; niepełne finasowanie skutków finansowych  zmian w wysokości wynagrodzenia pielęgniarek , położnych , ratowników , lekarzy specjalistów i rezydentów,

8)       refinansowaniem programów lekowych „z dołu”,

9)       wzrostem ogólnych kosztów o ok. 10% ;

- usługi obce: sprzątanie, catering (spowodowane wzrostem płacy minimalnej i stawki godzinowej),

- wzrost kosztów leków, sprzętu jednorazowego podyktowane warunkami rynkowymi na które szpital nie ma wpływu;

W związku z powyższym przykładem, relacja przychodów do kosztów zostaje zaburzona co powoduje zachwianie płynności finansowej szpitali; ponadto okres oczekiwania na wpływ środków finansowych z NFZ również ma znaczenia dla płynności finansowej szpitala,

10)   wykonywaniem przez Szpital Uniwersytecki bardzo drogich procedur ze względu na pozycję na rynku tj. zaliczeniem Szpitala do szpitali ogólnopolskich ; specjalistyczne, ratujące życie procedury generują wysokie koszty, które nie mają pokrycia w obowiązującej wycenie,

11)   brakiem możliwości uzyskania odrębnego – poza ryczałtem – finansowania przez NFZ procedur wykonywanych w nowoczesnej sali hybrydowej, którą posiada Szpital Uniwersytecki,

12)   brakiem finansowania ze strony NFZ procedur wykonanych ponad limit ryczałtu co spowodowało,  iż Szpital przyjmuje w każdym miesiącu mniej pacjentów, a to przekłada się na wydłużenie kolejek oczekujących pacjentów do lekarzy specjalistów,

13)   brakiem możliwości wykorzystania potencjału kadrowego, sprzętowego, lokalowego, którym szpitale dysponują, w takim stopniu, w jakim mógłby być wykorzystany przez ograniczenia narzucone limitami NFZ. Koszty stałe takie jak: wynagrodzenia, amortyzacja, sprzątanie, ubezpieczenie, media itd. szpital musi ponosić, a przychodów wyższych nie osiąga mimo możliwości,

14)   ograniczeniami wynikającymi z ryczałtowego sposobu finansowania, takimi jak: jakościowy wskaźnik korygujący, który przyczynił się do tego, że np. szpital wykona kilka drogich procedur, które spowodują zrealizowanie narzuconego  miesięcznego limitu, a nie zachęcą do wykonana więcej tańszych, gorzej wycenionych procedur,

15)   brakiem premiowania szpitali zapewniających pełną obsadę dyżurów lekarskich , pielęgniarskich  i diagnostycznych,

16)   brakiem premiowania szpitali będących bazą dydaktyczną dla uniwersytetów i szkół zawodowych kształcących w zawodach medycznych i zawodach wykonywanych   w ochronie zdrowia ( np. od ilości studentów),

17)    wycena procedur powinna być urealniana z uwzględnieniem wskaźnika inflacji wzrostu cen leków, sprzętu, energii itp.

18)    Brak możliwości odzyskania należności przez szpital w przypadku pacjentów zza wschodniej granicy, którzy nie są ubezpieczeni, a trafią na leczenie np. w wyniku wypadku.