Protesty w Poznaniu choć miały słuszny cel, skończyły się tragicznie, bo do ich stłumienia wysłano ostatecznie wojsko. Zginęło kilkadziesiąt osób, a setki zostało rannych. Wszystko zaczęło się 28 czerwca 1956 r. W tym dniu robotnicy z poznańskich zakładów postanowili zaprotestować m.in. przeciw warunkom pracy oraz niskim zarobkom. Efektem tej decyzji było wyjście na ulice, gdzie manifestowali, podnosząc kwestie związanie z niesprawiedliwością społeczną. 28 czerwca zakłady pracy opuściło ponad 10 tys. pracowników. Do protestujących idących ulicami miasta, przyłączali się napotkani mieszkańcy Poznania. Jak podają źródła w sumie zebrał się ok. 100 tys. tłum. Demonstracja przerodziła się w walkę z funkcjonariuszami UB. Na miejsce protestów ostatecznie wysłano wojsko, które spacyfikowało robotników i mieszkańców. Następnie milicja i funkcjonariusze bezpieczeństwa rozpoczęli akcję represyjną tzw. łapankę.
W efekcie śledztwa IPN ustalono, że w wyniku Poznańskiego Czerwca 1956 śmierć poniosło 58 osób, w tym 50 cywilów, 4 żołnierzy, 1 milicjant i 3 funkcjonariuszy UB. Wśród 50 ofiar cywilnych, aż 13 z nich nie miało ukończonych 18 lat. Najmłodszą ofiarą Poznańskiego Czerwca 1956 był 13-letni Romek Strzałkowski, który stał się symbolem poznańskiego buntu. Szacuje się, że w wyniku Poznańskiego Czerwca rannych zostało około 500-600.
Informacja na podstawie: www.poznan.pl
